 |
|
 |
 |
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
diabeł
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 210
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 10 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: kalisz
|
 Wysłany: Śro 23:11, 27 Maj 2009 Temat postu: |
|
|
Monotematyczny jesteś...
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
|
|
 |
kasia j.
Studentka
Dołączył: 11 Cze 2008
Posty: 1
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
| Wysłany: Pią 21:08, 29 Maj 2009 Temat postu: |
|
|
Dziedziny wychowania
Wstęp
Wychowanie to proces złożony, który wkracza w różne sfery rzeczywistości. Sfery te konstytuują pewien rodzaj wychowania, który nazywamy jego dziedziną. Każda z nich jest integralną częścią wychowania w ogóle.
Wychowanie moralne
Wychowanie moralne wymaga wzmożonej intensyfikacji, dlatego warto zapoznać się z nim w pierwszej kolejności.
Rozumienie wychowania moralnego
Wychowanie moralne oznacza wzmożone wywieranie wpływu na zachowania i postawy zgodne z uznawaną moralnością. Nazwa ta bywa często używana zamiennie z nazwami wychowania do wartości, które jest zapoznaniem wychowanków z uznanymi wartościami, i wychowaniem etycznym, które wiąże się z przekazywaniem wiedzy z zakresu etyki.
Wychowanie moralne pozostaje w związku z innymi dziedzinami wychowania, np. z wychowaniem religijnym, ideowym, a nawet fizycznym.
W wychowaniu moralnym dąży się do przyjęcia na własność przez wychowanka powszechnie uznawanej moralności i kierowanie się nią w codziennym postępowaniu.
Wielu filozofów, pedagogów, psychologów, socjologów przyjmuje stanowisko, że wszelkie wychowanie zawiera w sobie komponenty moralne. Tak więc nie istnieje wychowanie, które mogłoby nie być etyczne. Należy więc pamiętać, by nie preferować wśród wychowanków rozwoju intelektualnego czy fizycznego kosztem ich rozwoju moralnego.
Głównym celem wychowania moralnego jest rozwój moralny dzieci i młodzieży, przekazywanie im wiedzy o problemach moralnych i rozwijanie wrażliwości moralnej.
Wychowanie moralne w dwojakim znaczeniu
Współcześnie mówi się o wychowaniu w znaczeniu opisowym (neutralnym) i oceniającym (normatywnym),
Wychowanie moralne, zgodnie z jego znaczeniem opisowym, zmierza do zapoznania z różnymi sposobami moralnego postępowania bez jednoznacznej oceny, tj. głównie na podstawie obecnie uznawanych kryteriów. Dużą wagę przywiązuje się do rozwijania świadomości moralnej, a od nauczycieli, wychowawców czy rodziców wymaga się nie ujawniania własnego stanowiska, zwłaszcza wobec kontrowersyjnych problemów moralnych. Szczególnie ważna jest logiczna argumentacja stanowiska zajmowanego w trakcie dyskusji nad problemem.
Dla wychowania moralnego w znaczeniu oceniającym celem jest przyswajanie przez dzieci i młodzież norm i zasad, których aprobata i realizacja mają im zapewnić bycie moralnie dobrymi, stąd też przekazywane wartości mają moc obowiązującą. Naczelnym zadaniem dorosłych w ramach tej wersji wychowania moralnego jest utwierdzenie wychowanków w przekonaniu, że wpajana im moralność jest jedyną słuszną. Jest to moralność narzucana.
Dwa sposoby rozumienia wychowania moralnego raczej nie znajdują swojego odzwierciedlenia w czystej postaci. Niemniej w niektórych krajach, np. USA, Kanada, Europa zachodnia, wychodzi się z założenia, że aby ocenić wartości, należy najpierw je poznać i zrozumieć, więc preferuje się wychowanie moralne opisowe. Jednak przy wyborze ważny jest także wiek wychowanków, gdyż trudno wymagać od 10-letniego dziecka uznawania za słuszne wartości podzielanych przez dorosłych.
Potrzeba wychowania moralnego
Wychowanie moralne jest potrzebne i nieodzowne zwłaszcza w społeczeństwach pluralistycznych państw demokratycznych. Bez wychowania moralnego dziewczęta i chłopcy pozbawieni by byli cennych drogowskazów w życiu osobistym i zbiorowym.
Innym powodem jest coraz częściej zauważalne stępienie wrażliwości etycznej u wielu ludzi. Często odpowiedzialność za własne czyny przenosi się na prawo, czego przykładem może być głosowanie w parlamencie holenderskim za eutanazją. Oznaką znieczulenia moralnego są także przekupstwo, demoralizacja, alkoholizm i stosowanie przemocy, a także symptomy bezprawia i bezkarności. Coraz częściej zauważa się że dzieci sięgają po alkohol czy inne używki, a także dopuszczają się przez nie coraz to brutalniejszych przestępstw.
Sposoby wychowania moralnego
Wychowanie moralne z pewnością nie należy to łatwych zadań. Wykonanie ich zależy od umiejętnego korzystania z tradycyjnych metod, jakimi są m.in. dawanie wychowankom dobrego przykładu, oddziaływanie na świadomość moralną dzieci i młodzieży poprzez rozmowę, dyskusję. Tu punktem wyjścia mogą być dzieła literackie.
Zaletą tradycyjnych metod jest ich uniwersalność, tj. mogą być one zastosowane na każdej lekcji. Często podkreśla się, że doraźne omawianie problematyki moralnej wywiera dużo większy wpływ na uczniów, niż lekcje z góry przeznaczone na omawianie tej kwestii.
Do nowszych sposobów wychowania moralnego zalicza się metodę klaryfikowania wartości i metodę rozumowania moralnego.
Metoda klaryfikowania wartości, propagowana przez Sidneya Simona, polega na uświadamianiu sobie własnych uczuć w związku z rozpoznanymi wartościami (nie koniecznie moralnymi). Jednostka sama decyduje, która wartość jest słuszna, a jedynym kryterium jest odczuwana wobec wartości bliskość uczuciowa. Przy tej metodzie często pojawiają się takie strategie jak np. wyjaśniające odpowiedzi, arkusz wartości, głosowanie na wartości. Ćwiczenia takie muszą być jednak połączone z dyskusją, głosowaniem. To ma na celu uświadomienie uczniom, że nie ma wartości w sensie obiektywnym, niepodlegającym dyskusji.
Metoda rozumowania moralnego, stworzona przez Lawrence Kohlberg, opiera się na głębszej refleksji za pomocą logicznej argumentacji nad ocenami, normami, zasadami i wartościami. Pierwszą fazą jest zapoznanie się przez uczniów z określonym dylematem moralnym. Następnie podejmują oni próbę jego rozwiązania. Druga faza to rozmyślanie nad konsekwencjami znalezionego rozwiązania i formułowanie wniosków praktycznych. Tutaj główną rolę odgrywa siła argumentów, oparta na rozumowaniu logicznym, dlatego ta metoda wydaje się przydatniejsza niż poprzednia. Jednak jej wadami bez wątpienia są: przesadne poleganie na argumentacji logicznej, zakaz powoływania się na autorytety moralne i koncentrowanie się na dylematach dotyczących sytuacji, które nie mają odzwierciedlenia w życiu uczniów. Poza tym metoda ta jest nieodpowiednia wobec dzieci poniżej 11. roku życia.
Metody te pełnią rolę uzupełnienia tradycyjnego wychowania moralnego, pogłębiają podejście do kwestii moralności, jednak należy być powściągliwym w ich stosowaniu.
Należy także pamiętać, że wychowania moralnego nie można z góry zaplanować, a subtelność i wiarygodność są niezbędne w podejściu pedagogicznym do wychowanków.
Wychowanie religijne
Wychowanie religijne to jeden z aspektów wychowania. Przede wszystkim ma ono służyć dzieciom i młodzieży o określonym wyznaniu religijnym, jest ich prawem. Zajmuje ważne miejsce w wychowaniu w ogóle, dlatego że religia stanowi bezsporny fakt społeczny.
1
Wychowanie religijne to wychowanie przede wszystkim do życia religijnego, którego celem jest utrwalenie w świadomości dzieci i młodzieży obrazu Boga, okazywanie miłości wobec Boga i wszystkich ludzi stworzonych na jego podobieństwo.
Uczniowie znajdują więc uzasadnienie swojego postępowania nie tylko w motywacji logicznej, ale także w tej religijnej. Motywy takie obce są wychowaniu laickiemu, które nie dostrzega w istnieniu świata pierwiastka nadprzyrodzonego.
Jednak wychowanie religijne nie zawsze idzie w parze z zachowaniami i postawami pro społecznymi i altruistycznymi, ale jest szczerą zachętą do takich postaw.
2
Rolę jaką się przypisuje wychowaniu religijnemu, uzasadnia się także pozytywnym wpływem wiary w Boga na życie człowieka, tj. pomaga ona mu przetrwać sytuacje kryzysowe, zachować umiar w używaniu alkoholu, narkotyków i pogodzić się z faktem przemijania.
Wychowanie takie sprzyja także otwarciu się przez młodzież na sprawy duchowe. Pomaga zrozumieć rzeczywistość, a jednocześnie umacnia ich w przekonaniu, że świat jest pełen tajemnic. Religia uczy też, że każdy człowiek jest istotą wolną, rozumną i odpowiedzialną.
3
W wychowaniu religijnym, poza kościołem i szkołą, niezwykłą rolę odgrywa rodzina. Wychowanie religijne w rodzinie opiera się przede wszystkim na pielęgnowaniu obyczajowości zakorzenionej w tradycji danego wyznania (np. dzielenie się opłatkiem podczas Wigilii) i posługiwaniu się symboliką religijną (np. zawieszenie krzyża w pokoju).
Wychowanie religijne w szkole odbywa się głownie na lekcjach religii, a także poprzez przepojenie treści wychowania ideologią religijną. Ważna jest także wiarygodność postępowania nauczycieli.
W wychowaniu religijnym równie ważne jest różnicowanie treści odpowiednio do wieku wychowanków. Tutaj należy szczególnie pamiętać, że nikt nie lubi być pouczanym, lecz przede wszystkim pragnie być rozumianym.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
diabeł
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 210
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 10 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: kalisz
|
| Wysłany: Pon 17:34, 01 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
Metody nauczania - część Ani
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Martyna
Studentka
Dołączył: 28 Kwi 2008
Posty: 75
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
|
| Wysłany: Wto 16:14, 02 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
Dwa pytania:
Po pierwsze: to co wkleili Margo, Muniek i Ref, to jest to samo, co temat Ani i Sandry?
Po drugie: co z notatkami z tematów "Metody wychowania", "Nowe wychowanie", "Pedagogika krytyczna", "Pedagogika Marii Montresori i Janusza Korczaka"?? Ktoś tym dysponuje w wersji jakiejkolwiek?
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
diabeł
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 210
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 10 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: kalisz
|
| Wysłany: Śro 14:33, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
Maria Montessori (1870-1952)
Pochodziła z zamożnej rodziny. Nie była jako pedagog akceptowana przez wszystkich. Jej pedagogika umiejscowiła się w pedagogice reform, potem pracowała nad psychologiczną koncepcją człowieka. Pojęcia:
1. absorbująca pedagogika
2. wrażliwe fazy
3. duchowy pion rozwoju
4. polaryzacja uwagi
5. normalizacja
6. psychiczny zarodek
Pedagogika Montessori wychodzi od dziecka, należy do szeroko pojętej pedagogiki humanistycznej. Już po zakończeniu studiów medycznych stała się sławna. Pogłębiała też wiedzą z zakresu pedagogiki eksperymentalnej. W 1907 założyła pierwszy dom dziecięcy. W latach 1919-1928 podróżowała propagując swoją pedagogikę. Otrzymała liczne odznaczenia państwowe i naukowe. Wychowanie to rodzaj pomocy istocie ludzkiej w osiągnięciu przez nią niezależności. Proces wychowania musi polegać na interakcji ze środowiskiem dziecka, bo jest ono budowniczym samego siebie. Przełomem w pedagogice Montessori było odkrycie polaryzacji uwagi – zjawiska głębokiego i długotrwałego zainteresowanie jednym przedmiotem lub czynnością (pozostawania przy niej bądź powracania celem dokonania odkryć na drodze głębokich przeżyć osobistych). Występuje ona w tzw. wrażliwych fazach:
1. od narodzin do 6 roku życia jest wrażliwość na język mówiony i pasany, ruch, zachowanie społeczne
2. po 3 roku dziecko świadomie buduje swoją osobowość i tworzy klasyfikację pojęć
3. od 7 do 12 roku – pojawia się świadomość, wrażliwość na moralność, sprawiedliwość, dobro i zło, uczucia religijne i dziedziny nauki; wzrasta zainteresowanie światem roślin i zwierząt, zwiększa się podatność na zdobywanie wiedzy
4. 13-18 lat – wrażliwość na godność osobistą, odpowiedzialność i wiara we własne siły, oddalenie się od rodziców, szukanie sensu życia
Niezbędna jest koncepcja wychowania dziecka. Ma ono wspomagać indywidualny rozwój dziecka. Zadania nauczycieli i rodziców sprowadzają się do organizowania dziecku miejsca, wychowanie pośrednie
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
diabeł
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 210
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 10 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: kalisz
|
| Wysłany: Śro 14:33, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
Janusz Korczak (właściwie: Henryk Goldszmit) – lekarz, pedagog, pisarz, działacz społeczny. Pochodził z rodziny żydowskiej, studiował medycynę. W 1912 zostaje dyrektorem Domu Sierot w Warszawie. Swoje poglądy zawarł w dziele „Jak kochać dziecko”. Stworzy koncepcję wychowania, której podstawę stanowi poszukiwanie gwarancji wolności dla sensu życia ludzkiego. Wiara w dobroć natury człowieka. Łączy myślenie naukowe z praktycznym. Założenia pedagogiki Korczaka:
1. Szacunek do dziecka jako człowieka rozwijającego się przez własną aktywność
2. Partnerstwo dziecka w procesie wychowania
3. Prawo dziecka do opieki i odpowiedzialności społeczeństwa dorosłego
4. Poszanowanie wiedzy o dziecku
5. Technika działania pedagogicznego jest konsekwencją założeń systemu opiekuńczo-wychowawczego
6. Koncepcja wychowawcy
Podkreśla się w dziełach Korczaka 3 zakresy
1. treści ogólnoludzkie udostępniane całemu społeczeństwu, adresowane do rodziców i dzieci
2. treści ogólnopedagogiczne – do wykorzystania w kształceniu i pogłębianiu wiedzy pedagogicznej
3. treści szczegółowe – do wykorzystania zatrudnionych w placówkach opiekuńczo wychowawczych
Korczak był prekursorem walki o prawa dziecka. Zwracał uwagę na zależność dziecka od dorosłego. W procesie wychowania zawsze mamy do czynienia z indywidualnościami, nie wolno generalizować. Kreował takie wartości jak miłość do bliźniego, sprawiedliwość, godność, szacunek, piękno i prawda. Odszukał 3 zasadnicze prawa dziecka:
1. Prawo do śmierci
2. Prawo do dnia dzisiejszego
3. Prawo do bycia tym, czym jest
Wychowawcy muszą dbać o dzieci i szanować je. Dziecko nie jest miniświatem w życiu dorosłego. Ważne jest partnerstwo i odrzucenie przez pedagoga despotyzmu za rzecz współdziałania. Jeśli dziecko zauważy, że nie ma żadnych praw, to zaczyna się buntować. Dorosły nie może zdominować dziecka bez jego akceptacji. Kryzys wychowania to kryzys człowieka. Wychowawcą nie może być ten, kto ma żal do dziecka, że się urodziło. Cała odpowiedzialność za wychowanie spada na wychowawcę. Może pokonać kryzysy, jeśli jest pełen krytycyzmu wobec świata. Dobry wychowawca różni się od złego liczbą popełnianych błędów i wyrządzonych krzywd. Dobry popełnia błąd tylko raz, a wyciąga z niego wnioski i nie powtarza ich. Nie przetrwałby w Polsce gdyby nie jego badania i rozwój pedagogiki autorytarnej. Zginął w 1942 w Treblince z wychowankami mimo możliwości opuszczenia obozu.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:12, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
1.Rozwój nowoczesnych systemów szkolnych w XIX wieku
Przyczyny rozwoju szkolnictwa:
· prądy liberalne (postulowanie parlamentarno – demokratycznego ustrój społeczno – politycznego opartego na tzw. swobodach obywatelskich)
· rewolucja przemysłowa.
· postulaty organizowania bezpłatnego szkolnictwa dla wszystkich
· władza chce poprzez odpowiednio zorganizowaną i ideologicznie zaprogramowaną szkołę wpływać na ludność, kierować jej potrzebami i przekonaniami, tak aby wychowanie szkolne urabiało posłusznych, obowiązkowych i lojalnych obywateli, a przeciwdziałało ideom wywrotowym i rewolucjom
Elementarne szkolnictwo ludowe
· szkoła ludowa przekształca się elementarną szkołę pierwszego stopnia
· dwa stanowiska w kwestii realizacji wykształcenia:
1) 1) ekstensywne, zamierzające do szybkiego uczenia się jak największej liczby dzieci, ale powierzchownego, wyrażającego się tzw. systemie monitorialnym (Andrew Bell i Joseph Lancaster Anglia; metoda wzajemnego nauczania się dzieci, system powierzchowny i tani)
2) 2) indywidualizujące, zamierzające do nauczania pogłębionego (Pestalozzi; przemyślane metody nauczania i opieki; powszechna ogólnokształcąca szkoła początkowa)
Neohumanistyczne szkoły średnie i wyższe
Gimnazja klasyczne
· szkolnictwo ludowe- rozwija się opornie, średnie- rozwój ekstensywny i intensywny; wykształcenie średnie staje się niezbędne w życiu kulturalnym jak i gospodarczo – politycznym
· najlepszy typ szkoły średniej XIX w.- gimnazjum humanistyczne (gimnazjum klasyczne); wynik popularności filozofii neohumanistycznej (sięgnięcie do wzorców antycznych);
· Niemcy: Wilhelm von Humboldt - nowe programy dla gimnazjum, wyższy poziom wykształcenia profesorów gimnazjalnych; egzamin dojrzałości jako dowód ukończenia gimnazjum i warunek umożliwiający wstęp na uniwersytet;
· Francja: szkoła średnia- liceum;
· Anglia: Thomas Arnold: prywatna internatowa klasyczna szkoła, upowszechnienie sportu
Gimnazja realne
· Uczono tu np. obsługi maszyn, pracy w fabrykach, kopalniach
· Wpływ marksizmu: ważna rola sił wytwórczych (ludzie i stosunki społeczne w jakich przebiega produkcja), ideologie, wychowanie oparte na podłożu gospodarczym
Uniwersytet
· Rozwój powodowany przez m.in. nowe potrzeby w organizacji państw i życia publicznego, rozwój nauk i techniki;
· Dwa typy uniwersytetów:
§ Francuski- wyższych szkół specjalistyczne (kształciły dla państwa urzędników, lekarzy, nauczycieli itp.); nie przyjęły się w Europie
§ Niemiecki- uniwersytet jako instytucja badawcza i szkoła najwyższa, wolność poglądów, przekonań. Zadania tego typu uniwersytetów:
§ rozwijać badania naukowe i pielęgnować atmosferę twórczości naukowej
§ kształcić na najwyższym poziomie fachowców potrzebnych w rozmaitych dziedzinach gospodarki i kultury narodowej
§ kształcić uczonych
Politechnika
· instytucje kształcące inżynierów na różne potrzeby
· naśladowały naukową i dydaktyczną organizację uniwersytetów
· prowadziły badania naukowe w wielu specjalnościach
Szkolnictwo w Polsce
· o szkolnictwie w XIX wieku decydowały państwa zaborcze
· ich wspólnym celem było tłumienie polskich aspiracji politycznych i narodowych (germanizacja, rusyfikacja)
· Zabór rosyjski
§ urząd ministra- Adam Jerzy Czartoryski
§ do rozwoju Uniwersytetu Wileńskiego ( profesorowie: Jan i Jędrzej Śniadeccy, Euzebiusz Słowacki i Joachim Lelewel)
§ . uczelnia średnia nazywana później Liceum Krzemienieckim (założyciel: Tadeusz Czacki); wiele kireunków kształcenia, m.in. : filologiczny, mechaniczny, lekarski
§ Stanisław Staszic- szkoły dokształcające dla robotników i rzemieślników, początek szkolnictwa zawodowego
§ w 1816 r. otwiera się Uniwersytet Warszawski
§ Jan Władysław Dawid- wybitny pedagog; m.in. propaguje psychologię i pedagogikę eksperymentalną; opracowuje „naukę o rzeczach” dla edukacji wczesnoszkolnej; uzasadnia potrzebę kultury psychologicznej u nauczycieli
§ Maria Weryho- Radziwiłłowiczowa- zajmuje się wychowaniem przedszkolnym
§ Gdy kuratorem zostaje Aleksander Puchlin następuje rusyfikacja wszystkich sfer życia
§ Szkolnictwo polskie istnieje w charakterze szkolnictwa prywatnego lub nauczania domowego, schodzi do podziemi
§ Powstaje tzw. Uniwersytet Latający, organizujący tajne wykłady w mieszkaniach prywatnych. Wykłady prowadzili znani uczeni, pisarze, pedagogowie
§ po strajku szkolnym powstaje Towarzystwo Kursów Naukowych
§ Zabór pruski
§ Bezwzględna germanizacja, także życia publicznego
§ Ewaryst Estkowski- powołał do życia Polskie Towarzystwo Pedagogiczne; założył i redagował czasopismo „Szkoła Polska”
§ powstają tajne organizacje młodzieżowe i kółka samokształceniowe
§ bunt dzieci- Września 1901
§ Bronisław Ferdynand Trentowski- propaguje polską pedagogikę epoki romantyzmu- chce wychowywać ludzi czynu, patriotów, by realizowali misję narodu
§ Brak uczelni wyższych
§ Główny ośrodek naukowy: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk
§ Zabór austriacki
§ Wczesny okres: germanizacja
§ Po przekształceniu monarchii szeroka autonomia- możność rozwoju kultury narodowej, w tym szkolnictwa polskiego.
§ Józef Dielecki- nadzór pedagogiczny
§ Polski jako język wykładowy
§ szkoła ludowa obowiązkowa i bezpłatna – nabiera charakteru ogólnokształcącego
§ dwa silne centra kultury i nauki. Kraków i Lwów
§ Od 1897 r. dopuszczane do studiów także kobiety
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:12, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
2.Oświata i wychowanie w XX wieku
Szkolnictwo w wieku XX:
· dynamiczny wzrost rozwoju edukacji obejmujący wszystkie szczeble szkolnictwa
· „pustynie oświatowe” w skali poszczególnych krajów i regionów świata
· powstanie odrębnej dyscypliny i kierunku badań pedagogicznych, nazwanego pedagogiką porównawczą
· upowszechnienie oświaty
· Bogdan Suchodolski: „pedagogiką systemów powszechnego kształcenia”, „polityką oświatowa”
· Mieczysław Pęcherski: refleksja naukowa nad działalnością polityczną, planowaniem i prognozowaniem w dziedzinie oświaty i wychowania
· dążenie do jednolitych ustrojów szkolnych (równość, zarówno równość startu, jak i równość szans oświatowych)
· równość mają zapewniać:
§ odpowiednia sieć szkolna
§ bezpłatność nauki lub stopniowanie opłat wg dochodów
§ system stypendiów i bezpłatnych (lub częściowo odpłatnych) burs i internatów
§ inne analogiczne posunięcia władz
§ późne odgałęzienia szkół typu średniego, ogólnokształcącego i zawodowego od szkoły elementarnej, podstawowej, co zapobiega zbyt wczesnej selekcji uczniów
§ tworzenie szkół i instytucji z myślą o dorosłych; trzy funkcje
· uzupełniająca wykształcenie
· umożliwiająca przekwalifikowanie
· zaspokajająca własne potrzeby związane z zainteresowaniami
· szczeble XX-wiecznego ustroju:
§ wychowanie przedszkolne
§ edukacja wczesnoszkolna- obowiązkowa
§ szkoła ogólnokształcąca lub zawodowa z tendencją do obowiązkowości
§ studia wyższe- nieobowiązkowe
· przeszkody w tworzeniu jednolitego i powszechnego ustroju szkolnego:
§ brak upowszechnienia systemu wychowania przedszkolnego
§ analfabetyzm i analfabetyzm wtórny
§ wysokie odpłatności w kształceniu wyższym
System szkolny w Polsce
§ różne tradycje edukacyjne po zaborach
§ główny cel: ujednolicenie struktury oświatowej
§ ustawa jedrzejewiczowska ( Janusz Jędrzejewicz, 11 marca 1932 roku)
§ przedszkole (od trzeciego roku życia)
§ siedmioletnia szkoła powszechna- obowiązkowa
§ obowiązkowe dokształcanie się do osiemnastego roku
§ dwuletnie liceum ogólnokształcące bądź trzyletnie liceum zawodowe, każde kończące się maturą uprawniającą do studiów wyższych
§ szkoła miast- najwyżej zorganizowana szkoła, siedmioletnia i siedmioklasowa
§ szkoła wsi- szkoły z nazwy siedmioletnie- realizowały jednak program pierwszych czterech klas, nie dawała absolwentom dostępu do gimnazjum
§ Szkoły akademickie: uniwersytety, politechniki i akademie
§ Pierwsza wojna światowa: Tajna Organizacja Nauczycielska (TON), obejmowała teren całego kraju
§ Demokracja ludowa- 22 lipca 1944r- Manifest do Narodu Polskiego:
§ odbudowa szkolnictwa
§ bezpłatną naukę na wszystkich szczeblach
§ przymus powszechnego nauczania
§ opieka nad inteligencją;
§ okazało się, że szkoła i wychowanie ma realizować ideały wychowania komunistycznego
§ Ustawa o rozwoju systemu oświaty i wychowania, 15 lipca 1961r:
· oświata i wychowanie jako warunek rozwoju PRL-u
· celem jest przygotowanie kwalifikowanych pracowników gospodarki i kultury narodowej
· powszechna dostępność kształcenia w zależności od zainteresowań i uzdolnień
· charakter świecki wychowania
· szkolnictwo państwowe i bezpłatne
· struktura szkolnictwa:
· jednolita ośmioletnia szkoła podstawowa
· zasadnicze szkoły zawodowe (dwu- i trzyletnie) / czteroletnie licea ogólnokształcące / pięcioletnie technika
· uczelnie wyższe: uniwersytety, politechniki, akademie; pięcioletnie, bezpłatne, charakter dzienny, wieczorowy, zaoczny
· rozbudowano system pomocy materialnej
· zmiany w szkolnictwie w latach 90’:
· nauczanie religii
· umożliwienie nauczycielom wdrażania autorskich programów
· możliwość zakładania wyznaniowych, społecznych i prywatnych szkół wszystkich szczebli
· generalną reformę systemu edukacji od 1 września 1999, MEN:
· egzaminy przejściowe w szkołach średnich (i gimnazjach)
· upowszechnianie wykształcenia średniego i wyższego (obowiązek szkolny obejmuje dzieci i młodzież od 7 do 18 roku życia)
· struktura:
· klasa zerowa dla sześciolatków
· sześcioklasowa szkoła podstawowa
· trzyletnie gimnazjum ogólnokształcące
· szkoła średnia- trzyletnie liceum ogólnokształcące lub profilowane; czteroletnie technikum; dwuletnia szkoła zawodowa z możliwością kontynuowania nauki
· zagrożenia dla reformy:
· brak funduszy
· brak transportu dla uczniów oddalonych od szkół
· brak stypendiów i form pomocy materialnej
· krytyka edukacji szkolnej :
· sztywna organizacja i atmosfera
· sformalizowane metody
· bierność uczniów
· dążenie do zapamiętania, a nie zrozumienia przez uczniów materiału
· nowe wychowanie jako odpowiedź na krytykę; żądania NW:
· indywidualizowanie uczniów
· uwzględnianie samorzutnych zainteresowań młodzieży
· pielęgnowanie samodzielności i aktywności uczniów
· nacisk na żywiołowość i spontaniczności dzieci
· Liga Nowego Wychowania (gł. ośrodki Londyn, Berlin, Genewa)- celem ligi było ulepszanie oświaty ; gł. działacze w Polsce: Bogdan Nawroczyński, Zygmunt Mysłakowski
· Ivan Illich, „Społeczeństwo bez szkoły”, 1970- pięć zarzutów przeciw oświacie:
· Przymusowa szkoła
· Szkoła uczy „na świadectwa”
· realizuje narzucone programy nauczania
· dzieli i grupuje dzieci wg wieku
· jest strukturą zhierarchizowaną, zbudowaną od góry do dołu, z uczniami na dole
· raporty UNESCO:
· raport Faure’a „Uczyć się, aby być”:
· obraz systemów oświatowo- wychowawczych w 2. poł. XX w.
· prognoza ich rozwoju
· podstawowe założenia autorów:
1. międzynarodowa wspólnota (solidarność rządów i ludów, wbrew przemijającym różnicom i konfliktom)
2. kluczem demokracji jest oświata
3. rozwój ma na celu pełny rozkwit człowieka
4. tylko wychowanie wszechstronne i zarazem ustawiczne może kształtować pełnego człowieka
· raport Jacques’a Delorsa „Edukacja. Jest w niej ukryty skarb.”
· akcentuje „cztery filary edukacji
1. uczyć się, aby wiedzieć
2. uczyć się, aby działać
3. uczyć się, aby żyć wspólnie, uczyć się współżycia z innymi
4. uczyć się, aby być
· Nowatorskie nurty edukacyjne
· Ellen Key „Stulecie dziecka”- szkoła radosnego życia dziecka
· ruch tzw. wiejskich zakładów wychowawczych
· metody nauczania całościowego i łącznego (w naszych szkołach odżywa obecnie ta koncepcja pod nazwą nauczania zintegrowanego lub blokowego)
· Otoczono szczególną opieką sieroty, dzieci zabiedzone, niepełnosprawne fizycznie czy umysłowo ( dla tych ostatnich tworzono specjalne szkoły)
· olimpiady i konkursy sportowe, które pasjonowały uczniów
· Walka o prawa dziecka
· Powołanie różnych stowarzyszeń i organizacji, np. Międzynarodowej Unii Opieki nad Dzieckiem
· Deklaracja Praw Dziecka (tzw. Deklaracja Genewska)- pierwszy istotny manifest (J. Korczak ” prośba o życzliwość a nie żądanie”)
· Deklaracja Praw Dziecka (1959 r) i Konwencja o Prawach Dziecka- żądania:
· Dzieci traktowane na równi z dorosłymi
· Wychowywane w duchu zrozumienia, przyjaźni między narodami
· pełna świadomość dzieci, iż swoją energię i talenty należy poświęcić służbie braciom – ludziom
· ruchy młodzieżowe XX w.- New Age- wynik poszukiwania przez młodych nowych wizji świata
· koncepcje trzech typów kultur wg. Margaret Mead:
§ kultura postfiguratywna: podstawowa wiedza o świecie i życiu przekazana młodzieży przez starsze pokolenie; sposób życia jest odwiecznie taki sam
§ kultura kofiguratywna: powstaje z rozpadu kultur postfiguratywnych; zarówno rodzice jak i dzieci uczą się od swych rówieśników; starsi z jakichś przyczyn (np. emigracji) nie mogą przekazać młodym wzorców postępowania
§ kultura prefiguratywna: której pojawienia się jesteśmy obecnie świadkami- starsze pokolenie może i musi uczyć się od młodego; doświadczenia obu tych pokoleń są odmienne, wyrazicielem przyszłości staje się młodzież.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:13, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
3. Pedagogika Nowego Wychowania
· Czym jest Nowe Wychowanie?
· proces pedagogiczny koncentruje na dziecku, jego aktywności, potrzebach wieku, odmawiając tym samym nauczycielowi jego istotnej roli
· trzy nurty, które składają się na rozwój NW:
1. naturalizm ( Rousseau, Tołstoj)
2. socjologizm (Come, Durkhiem)
3. kulturalizm (Kant, Dilthey)
· główne cechy to swoboda, ucieczka od sztywnych schematów
· próba stworzenia społeczeństwa edukującego się w duchu braterstwa i pokoju
· szczególnie szybki rozwój we Francji i w Szwajcarii
· inne nazwy: pedagogika reform, swobodne wychowanie, progresywizm
· trzy fundamenty NW:
· krytyka szkoły tradycyjnej:
· szkoła tradycyjna odrzucała indywidualność
· słabe strony tej szkoły to m.in. mechanicyzm, bierność, panpedagogizm oraz brak współpracy z takimi dziedzinami jak psychologia, etyka, estetyka itp.
· psychologia eksperymentalna i różnic indywidualnych:
· psychologia eksperymentalna- Wilhelm Wundt 1815r.: pedagogika eksperymentalna jest wolna, obiektywna i niezależna
· psychologia różnic indywidualnych- badania nad uzdolnieniami, charakterem, osobowością
· krytyka podstawowych pojęć i nowoczesne metody badań
· metoda psychograficzna (wielostronny opis właściwości psychofizycznych i warunków zewnętrznych decydujących o określonym ukształtowaniu osobowości)
· metoda porównawczo- historyczno- psychologiczna (analiza wytworów, testy)
· wychowanie funkcjonalne – wolność twórczość zastępują szablonowość
· zmierzało do rozwijania procesów psychicznych
· rozpatrywało je pod kątem widzenia ich znaczenia biologicznego, ich roli, ich użyteczności dla działania obecnego lub przyszłego, dla życia
· Kształcenie – żywe, nieustannie wzrastające wchłanianie obiektywnych wartości
· Celem był rozwój duchowy jednostki posiadającej pełnię świadomego samopoczucia
· Pajdocentryzm (oparcie wychowania na naturalnych siłach)
· zrzucenie pierwszoplanowości nauczyciela i adaptacyjnych dążeń środowiska
· wychowanie wychodzące od naturalnych potrzeb dziecka, uwzględniające jego fazy rozwojowe
· uszanowanie naturalnego tempa rozwoju każdego wychowanka
· wychowanie jako spontaniczna aktywność wyznaczona bieżącymi zainteresowaniami, problemami
· szkoła akceptująca indywidualne różnice, spontaniczną socjalizację
· Aktywizm
· wychowanie jako proces aktywnego wrastania jednostki w społeczną świadomość gatunku
· poznawanie świata – samodzielna eksploracja
· dynamizm wynikający z wewnętrznych pobudek woli
· podstawa procesów edukacyjnych: samodzielne badania ucznia, twórcza postawa ucznia
· dychotomia
· subiektywizm pedagogiczny
· wychowanie – proces odśrodkowy wykluczający oddziaływania zewnętrzne
· obiektywizm pedagogiczny
· umiarkowane uwzględnienie elementu oddziaływań zewnętrznych (urabiania i przymusu)
· Bogdan Nawroczyński – linie rozwojowe NW:
· humanizacja pedagogiki
· od analizy do syntezy
· od intelektualizmu do antyintelektualizmu
· od jaskrawych kontrastów do łagodniejszych przeciwieństw
· podstawowe zasady NW:
· wybór odpowiedniego środowiska dla szkoły
· konieczność poznania cech indywidualnych dziecka i jego predyspozycji społecznych
· współpraca szkoły z rodziną oraz więź szkoły z życiem pozaszkolnym
· selekcja uczniów wg kryteriów psychologicznych uwzględniających rozwój umysłowy, uzdolnienia, zamiłowania
· dominacja zagadnień wychowawczych nad dydaktycznymi
· nauka oparta na aktywności dzieci, ich samodzielności i twórczości
· samorzutność organizowania się życia społecznego dzieci i młodzieży, szczególnie samorządności
· koedukacja
· krytyka NW
· utopijność zasad i naczelnej idei wychowania nowego człowieka
· nierealność utożsamienia wychowania i kształcenia z życiem
· niekompletność wyników pedagogiki i psychologii eksperymentalnej
· dystansowanie się do zagadnień filozoficznych
· niejednolitość
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:14, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
5. Pedagogika negatywna
· Czym jest pedagogika negatywna?
· współczesny nurt pedagogiczny (lata 80. XX w), odłam antypedagogiki
· początek: Andreas Gruschka „Pedagogika negatywna”
· właściwi twórcy to m.in. Allice Miller, Heinrich Kupffer, Wolfgang Hinte
· Antypedagogika
· opozycja do pedagogiki
· wychowanie jako proces szkodliwy i wypaczający dziecko
· wychowanie prowadzi zatem do instrumentalizacji i uprzedmiotowienia jednostki
· Wolfgang Hinte proponuje odrzucić podstawowe mechanizmy wychowania, m.in. stawianie oczekiwań wobec innych; nastawienie, by innych kształtować i zmieniać; kontrolowanie innych i presje walki z określonymi zjawiskami
· troska o dziecko ma się przejawiać we wspieraniu i pomaganiu mu- wychowanie zastąpione innym relacjami międzyludzkimi
· najważniejsza jest przedmiotowość dziecka (poszanowanie jego praw, tolerancja dla jego uczuć, przyzwolenie na indywidualny rozwój)
· „czarna pedagogika”- wychowanie jest totalitarne, pełne przemocy i wrogie dziecku
· pedagogika negatywna
· krytyka teorii, praktyki i terminologii pedagogicznej- wyeliminowanie pedagogiki jako nauki pełnej błędów
· wychowanie powinno być zastąpione układem partnerskim pomiędzy dzieckiem a dorosłym
· krytycznie postrzega zadania jakie stawia przed sobą wychowanie, diagnozuje strukturę i uwarunkowania niepowodzeń wychowawczych
· Gruschka- dwie funkcje krytyki praktyki pedagogicznej:
· Normatywna - formułuje wskazówki mające polepszyć praktykę, przedmiotem krytyki jest rozbieżność miedzy założeniami a rzeczywistością
· Polemiczna - przerysowuje krytykowany stan rzeczy, totalnie neguje sferę wychowawczą
· Uczeń w procesie wychowania jest pionkiem, jego dobro nie stanowi priorytetu
· Swój przedmiot badań określa jako „Pseudowychowanie” (zakłamane wychowanie, pozór wychowania); dwa wymiary psedowychowania:
· Negatywny - poddanie krytyce i potępieniu
· Pozytywny - uwydatnianie pożądanych stanów i wartości
· sprzeciwia się hierarchicznej relacji między nauczycielem a uczniami, która łamie prawo jednostki
· Propaguje humanizm, wolność, godność dziecka, samostanowienie i autoodpowiedzialność
· dwie postawy pedagogiczne wrogie dziecku (Artur von Braunmuhl)
· wrogość subiektywna – wrogość nauczyciela wobec dzieci, która często wypływa z frustracji; niezadowoleni ze swojej pracy wyładowują negatywne emocje na dzieciach
· wrogość obiektywna – nauczyciel musi blokować rozwój podopiecznych, ponieważ tak nakazuje mu szkoła, czyli instytucja którą reprezentuje, winny temu jest proces edukacji
· szkodliwe praktyki pedagogiczne:
· krzywdzenie aktywne - świadome lub nieświadome pozbawianie dzieci przysługujących im praw, np. do swobody wyrażania własnych poglądów
· krzywdzenie bierne - brak zainteresowania dziećmi, ignorowanie ich potrzeb, opinii i odczuć, który czyni z dzieci podwójne ofiary np. powtarzanie klasy- nauczyciel źle uczył, dziecko straciło więc możliwość zdobycia wiedzy, a dodatkowo ponosi karę, za coś co nie było jego winą
· szkodliwość założeń wychowania:
· niszczy spontaniczność i uczy tłumić prawdziwe uczucia
· ignoruje samodzielność myślenia
· przypisuje rodzicom władzę nad dzieckiem
· Propagowanie przesądu głoszącego możliwość opanowania natury dzięki nauce i technice
· Dzieciństwo postrzegane jako faza przejściowa
· brak równouprawnienia nawet w języku- dzieci formy grzecznościowe, pytania, a dorośli w roli ekspertów
· nie respektowanie godności dziecka- nie zdążyło na nią zasłużyć
· nauczyciele nie potrafią przyznać się do błędów
· brak relacji partnerskiej
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:14, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
6. Nauczanie i uczenie się rozwiązywania problemów.
· Nauczyciel i uczniowie wobec wspólnego rozwiązywania problemu:
· nauczyciel:
· zapewnia dostatek ćwiczeń i dostarcza nową wiedzę dot. zakresu rozwiązywania problemu
· uczniowie:
· zastanemu problemowi w postaci nierozwiązywalnej nadaje postać rozwiązywalną, dokonuje on umysłowej reprezentacji problemu z punktu znawcy ( analiza doskonalsza) lub nowicjusza (analiza powierzchowna)
· Kilka definicji problemu:
· Problem to struktura o niepełnych danych. ( luka w układzie faktów i pojęć)
· Podmiotowy, indywidualny, właściwość indywidualnej reprezentacji myślowej
· Problem to zadanie, którego uczeń nie może rozwiązać za pomocą posiadanej wiedzy; potrzebne jest myślenie produktywne, które wzbogaca jego wiedzę
· Rozwiązanie problemu to :
· wynik uczenia się
· sposób uczenia się
· wynik i jednocześnie sposób uczenia się.
· dwa etapy rozwiązywania problemu:
· etap gromadzenia wiedzy ( z zewnątrz i pamięci)
· etap przetwarzania wiedzy na działanie
· ucząc się rozw. problemów uczymy się nazw, faktów, pojęć, które tworzą przestrzeń problemu
· Efektem rozw. problemu powinien być transfer (przeniesienie) odkrytych reguł na nowe sytuacje
· Trening w rozwiązywaniu problemów wyrabia nawyk stosowania pewnych heurystyk, nastawia na wyszukiwanie problemów i budzi chęć rozwiązywania problemów
· Uczenie się rozwiązywania problemów:
· Jedynym sposobem na opanowanie tej umiejętności jest rozwiązywanie problemów
· Prowadzi do ukształtowania się postawy poszukiwania problemów i dążenie do ich rozwiązania
· Rozwiązując problem uczymy się:
· nazw, faktów, pojęć, zasad i posługiwania się nimi
· rozwijania umiejętności intelektualnych
· zmiany stosunku do rzeczywistości na badawczy
· pojawia się u nas zaufanie do wiedzy, krytycyzm itp.
· zyskujemy źródło motywacji
· przykładowa strategia rozwiązywania problemów:
1.) Zanalizuj sytuację problemową tak, żebyś mógł wykryć wszystkie jej elementy, i zrób ich listę.
2.) Zmieniaj położenie elementów na liście, zestawiaj te elementy w pary i w inne układy.
3.) Przedstaw tę listę graficznie, wyraź symbolami, wypowiedz w innym kodzie; znajdź metaforę dla tego problemu.
4.) Przedstaw problem własnymi słowami innej osobie.
5.) Niech ktoś opowie ci, jak rozumie problem.
6.) Czy rozwiązywałeś już podobne problemy? Jak?
7.) Co powinieneś wiedzieć, żeby problem rozwiązać?
8.) Szukaj więcej niż jednego rozwiązania. itp.
· rady dla nauczyciela:
uczeń nie powinien napotykać innych problemów jak te, których pokonanie będzie miało dla niego walor kształcący (przygotowanie np. wyposażenia materialnego)
· uczeń nie powinien także odrywać się od pracy nad problemem, ani zbyt długo podążać w złym kierunku
· Lekcja problemowa:
· ważne jest włączenie problemu w materiał nauczania
· obfituje w spięcia między uczniami
· pochłaniają dużo czasu
· wymaga od nauczyciela talentu organizacyjnego i stanowczości
· nauczyciel powinien przyjmować różnie postawy, tj. inspiratora, organizatora a także sędziego, który rozstrzyga wątpliwości
· Rodzaje problemów:
· problemy orientacyjno- decyzyjne- wykonawcze
· orientacyjny: czym kierują się ludzie, wyjaśniający przyczyny postępowania innych i swoje?
· decyzyjny: czym byłoby najtrafniej tłumaczyć postępowanie innych i własne?
· wykonawczy: w jaki sposób zbadać czym kierują się ludzie, wyjaśniając przyczyny postępowania innych a czym swojego postępowania?
· problem „odkryj”- „wynaleź” – („przenieś ze stanu w stan”)
· wymaga większej pracy planistycznej: znalezienia struktury problemów składowych i ich charakteru, ułożenia ich w kolejności
· problemy otwarte- zamknięte
· zamknięte – zawierają zestaw możliwych rozwiązań
· otwarte - nie znamy liczby ani kształtu możliwych rozwiązań, często źle formułowane
· problemy konwergencyjne- dywergencyjne
· konwergencyjne – problemy fizyczne i matematyczne z 1 poprawnym rozwiązaniem
· dywergencyjne – mają wiele rozw., których wartość może być taka sama lub które można uszeregować wg wartości
· Etapy rozwiązywania problemu przez ucznia:
· Przygotowawczy :
· Powstanie potrzeby rozw. Problemu
· Określenie ważnych właściwości problemu
· . Sformułowanie pytań i hipotez
· Opracowanie planu i strategii rozwiązania
· Zlokalizowanie źródeł potrzebnych informacji
· Gromadzenie potrzebnych informacji
· Inkubacyjny
· Organizowanie informacji, analizowanie, ocenianie ich
· Olśnienia
· Gromadzenie i tworzenie wstępnych rozwiązań problemu
· Wykonawczy
· zademonstrowanie rozwiązania
· Oceny
· Szacowanie trafności rozwiązań
· ważne jest swobodne przejście między etapami
· metoda badawcza:
· wykorzystuje eksperymenty myślowe i modelowanie
· sposób gromadzenia danych
· niezbyt szeroki zakres wiadomości
· strategia badawcza:
· uproszczenie metody badawczej
· dostosowana do nikłej wiedzy uczniów i ich brak doświadczenia, gdyż dla uczniów podejmowane problemy nie mają historii
· Uczenie się we współpracy:
· Wyniki badań prowadzonych w Minnesocie (1990r):
· Zadanie o strukturze złożonej z zadań o węższym zakresie będzie szybciej i lepiej wykonane przez zespół współpracujący
· nauczanie we współpracy przynosi najlepsze wyniki (odpowiedzialność za pomyślność całej grupy, kilka osób – zatem mogą uczyć tych słabszych, pomagać im)
· aby zachodziło uczenie się we współpracy każdy uczeń musi wykonywać czynności wspomagające uczenie się innych członków grupy
· zalety uczenia się we współpracy:
· podnosi motywację uczenia się
· polepsza proces uczenia się
· pozwala dostrzec strukturę materiału nauczania i poddać go krytycznemu myśleniu
· wyrabia umiejętności komunikowania się
· sprzyja kształtowaniu postaw życzliwości i tolerancji
· w Polsce odmianą uczenia się we współpracy jest nauczanie grupowe albo praca w grupach
· schemat wzorcowej pracy w grupach:
1. każda grupa w klasie otrzymuje takie samo zadanie
2. każdy z członków grupy otrzymuje inne zadanie do wykonania (inną partię materiału)
3. uczniowie, którzy otrzymali takie same zadania, opuszczają swoje grupy i zbierają się w celu wspólnej pracy nad zadaniem
4. po jej zakończeniu wracają do swoich grup i przekazują pozostałym członkom rezultaty własnej pracy.
· Tworzenie grup:
· podział homogeniczny (wszyscy członkowie są na podobnym poziomie zdolności); podział ten powiększa różnice między uczniami w klasie, uczniom dobrym zaś pozwala na wyjście poza program nauczania
· podział heterogeniczny (członkowie grupy różnią się poziomem uzdolnień); podział ten sprawia, że słabsi podciągają się, a najlepsi mają okazję do pomocy innym w uczeniu się
· uproszczone formy uczenia się we współpracy:
· uczenie się parami: np. technika „przemyśl- omów- przedstaw– po przedstawieniu problemu, postawieniu zadania lub rzuceniu pytania Każdy z uczniów musi je indywidualnie przemyśleć, a następnie przedyskutować z partnerem. Następnie jeden z uczniów referuje wyniki pracy. Przewyższa ono pracę w grupach tym, że rozkłada ono sprawiedliwie obowiązki, jednak nie oswaja uczniów ze zróżnicowaniem społecznym
· Nauczanie ucznia przez ucznia – opiera się na podziale materiału i zadań, wzajemnym sprawdzaniu. Jeden z uczniów zazwyczaj wciela się w rolę krytyka i ocenia drugiego wg wyznaczonych wcześniej kryteriów. Ten system sprawdza się przy pracy z krótkimi partiami materiału
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:14, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
8. Najpotrzebniejsze zasady dydaktyczne.
· Nauczyciel przygotowując się do lekcji powinien uwzględnić:
· cel działania, kształcenia
· warunki w jakich będzie się odbywać lekcja
· osoby, które wezmą w niej udział
· materiał nauczania, pomoce szkolne
· własne możliwości
· podczas lekcji nie powinno się przerywać pracy
· możliwości uczniów (np. zdolności, motywację, zainteresowania)
· czas do dyspozycji
· zasady dydaktyczne:
· reguły organizowania i prezentowania wiadomości
· ogólne normy postępowania nauczyciela w czasie przygotowania i prowadzenia lekcji; ogólność rozumiemy dwojako:
o jako szerokość klasy przypadków, które zasada obejmuje
o jako możliwość redukowania do danej zasady innych zasad
· dotyczą one przede wszystkim:
o doboru i układu wiadomości stanowiących materiał nauczania (np. Jak ustalać kolejność wiadomości, Jak dostosować materiał do celów kształcenia)
1. . Łącz to, czego uczeń ma się nauczyć, z tym, co już wie
· ucz najpierw tych wiadomości, które są logiczne i znaczeniowo nadrzędne wobec następnych
· trzeba dostarczyć uczniowi wiadomości pozwalające na odnalezienie związku pomiędzy nową wiadomością, a posiadaną wiedzą
2. Materiał ustrukturyzowany jest opanowywany szybciej niż materiał nieustrukturyzowany
· łatwiej uczymy się tego, co jest w pewnym stopniu uporządkowane
· pozwala nam to odtwarzać elementy zapomniane
3. Zasada organizowania materiału
· powinna odzwierciedlać rodzaj materiału i rodzaj zmiany psychicznej, do jakiej ma doprowadzić nauczenie się tego materiału
· strukturyzowanie liniowe: każdy fragment połączony jest z sąsiednimi; łatwiej się wtedy uczyć
4. Optymalny stopień zorganizowania materiału jest właściwością indywidualna ucznia
· Im więcej samodzielności przy opanowywaniu materiału, tym lepiej zostanie on opanowany, a posługiwanie się nim będzie łatwiejsze
5. Traktuj dany materiał nauczania jako osobną całość, ale pamiętaj, że jest on częścią większej całości
· ułatwia odnalezienie związków między materiałem rozłożonym na poszczególne jednostki lekcyjne
· należy wprowadzić do planu działania elementy które będą stanowić punkty nawiązana do materiału, który wprowadzimy później
6. Nie wprowadzaj wiadomości, o których nie wiesz do czego są potrzebne na lekcji
· uczniowie opanowują od 20% do 60% materiału nauczania
· przy pracy nad planem można niektóre wiadomości usunąć, inne potraktować jako usługowe, jeszcze inne jako docelowe
7. Opracuj „pomysł na lekcję” integrujący czynności uczniów z materiałem nauczania
· Skuteczność lekcji zależy od wyrazistości jej konstrukcji
· Pomysły metodyczne: odpowiadają na pytanie „jak prowadzić ucznia przez materiał?
· Pomysły merytoryczne: odpowiadają na pytanie „jaki materiał i jak uporządkowany przedstawiać uczniom?”
o motywacji uczniów (jak wywołać, jak podtrzymać, jak wzmocnić motywację uczniów, jak przenosić ją z obszaru na obszar, jak nagradzać i jak karać)
1. Motywacja do wykonania do wykonania danego zadania jest tym silniejsza, im mocniejsze ma uczeń przekonanie, że treść zadania, warunki jego wykonania i decyzja o postawieniu zadania należą do niego
· Uczeń musi wiedzieć: po co wykonuje dana czynność i uznać to za potrzebne, mieć wpływ na wybór i ukształtowanie sposobu pracy
· Uczeń musi mieć pewność, że nie jest igraszką w ręku starszych, nauczycieli
2. Pozytywny stosunek do zadań podnosi motywację do ich wykonania
· Pozytywny stosunek do sytuacji łatwo przenosi się na samo zadanie
3. Zadania pobudzające ciekawość ucznia i umożliwiające jej zaspokojenie wzbudzają motywację do ich wykonania
· dąż do zainteresowania swoim przedmiotem, pokazując zaskakujące i niepokojące zestawienia faktów i umożliw znalezienie wyjaśnień
· nie zastępuj własnych działań ucznia gotową formułą wyjaśnienia
4. Źródłem motywacji może być akceptacja społeczna
· główne niebezpieczeństwo korzystania z tego sposobu motywacji, to uczenie się ze względu na kogoś, nie ze względu na coś i na siebie
5. Motywacja wzrasta, jeśli uczeń uważa wykonanie zadania za sukces; maleje gdy uczeń traktuje niewykonanie zadania jako porażkę
6. Motywacja do wykonania zadania szkolnego zależy od czasu trwania i siły napięcia, jakie wykonuje zadanie lub okoliczności mu towarzyszące
· zależność między siłą motywacji a efektywnością uczenia się (Prawo Yerkesa-Dodsona)- zadanie szkolne powinno wywoływać napięcie, które nie zakłuci uczniowskiego poczucia bezpieczeństwa
· Kary, groźby, podniesiony głos, mogą sprawić, że motywacja przekroczy punkt optymalny
7. Motywację powinno się wzbudzać z/w na szersze cele
· Motywacja wewnętrzna: podjęcie zadania ze względu na jego treść, jego ciekawość
· motywacja zewnętrzna: podjęcie zadania z powodu konsekwencji, do jakich jego wykonanie prowadzi
o czynności uczenia się (np. jak czynność ta powinna być wykonana, W jakim stopniu należy w nią ingerować)
1. Uczenie się jako naturalna działalność ucznia
· Ograniczona ingerencja nauczyciela- pod wpływem przymusu zamiera
· Naturalność wymaga aby uczeń był: przygotowany intelektualnie na przyjęcie nowych wiadomości oraz aby był motywowany do uczenia się.
· Ważny jest także użytek z danej wiedzy
2. Uczenie się jest procesem ciągłym
· Zbyt długie przerwy obniżają efektywność
3. Uczenie się zależy od stopnia rozumienia i uznania celu uczenia się
4. Nakład sił w uczeniu się zależy od rozumienia całej sytuacji dydaktycznej.
5. Stopień i rodzaj aktywności w uczeniu się
· Od nich zależą wyniki
· Dwa poziomy regulacji czynności:
§ reaktywno-naukowy: opanowanie materiału powstaje w wyniku powtarzania związków bodziec-reakcja; powtarzanie wzorca wymagającego uwagi i kontroli
§ celowy: przebieg uczenia się wyznaczony jest wyobrażeniem wyniku, do którego uczeń zmierza (uczenie się rozw. problemów)
6. Efekty uczenia się
· Szybciej uzyskane dzięki poznaniu bezpośredniemu
· należy umożliwić uczniom prace nad materiałem jako źródłem informacji - zmiany we wszystkich trzech obszarach: wiadomości, umiejętności i wartości
7. Zgodność między celami ucznia się, materiałem i czynnościami uczniów
8. Skuteczność uczenia się w długim okresie
· lekcja prowadzi do zmian w psychice ucznia- treść pozostaje w bardzo wyraźnym związku z konkretnymi wiadomościami
· to, czego uczeń się uczy, powinno mieć rozległy transfer
· uczenie się powinno być postrzegane jako systematyczny przyrost wiedzy w ważnym zakresie (zachęca do uczenia się czegoś innego)
9. Metauczenie się
· uczenie się jak się uczyć, planowanie i organizowanie nauki
· refleksja własnego procesu myślenia podczas uczenia się
10. Właściwości indywidualne ucznia
· to zadatki wrodzone plus historia życia ucznia
· np. zdolności ogólne, , typ systemu nerwowego, styl poznawczy
o zharmonizowania systemów pedagogicznych
· np. system nauczania danego przedmiotu, system funkcjonowania szkoły, system całej oświaty itd.
· Lekcja jest systemem złożonym z licznych podsystemów jak np. uczeń, nauczyciel, materiał nauczania, środki techniczne nauczania itp.
· Nauczyciel musi pamiętać, że:
§ Planując system musi wziąć pod uwagę wszystkie elementy, które go tworzą
§ Elementy systemu rozpatrujemy w odniesieniu do otoczenia danego systemu
§ System rozpatrujemy w odniesieniu do systemów współzależnych
§ Szczególne znaczenie ma współmierność celów oraz możliwości ludzkie i materialne
§ Wybór sposobu kierowania uczeniem się uczniów najczęściej ograniczają: zależność od innych systemów, właściwości materiału nauczania, czas itd.
§ Wprowadzenie do projektu zmiany, dotyczącej jednego tylko elementu, zmienia warunki funkcjonowania pozostałych
§ Celem systemu jest określona, planowana zmiana w wiadomościach, umiejętnościach i wartościach ucznia
o stosunków społecznych w klasie
· interakcję między nauczycielem a uczniami powinny być wykorzystywane z pożytkiem dla ucznia
· zasady postępowania nauczyciela:
§ ogranicza się ingerencję nauczyciela pozostawiając uczniom pewną samodzielność działania w klasie
§ powinien wybierać zadania o społecznym kontekście ich wykonania, np. pracę w grupach
§ atmosfera społeczna w klasie wpływa na m.in. wydolność w czasie uczenia się, stosunek do szkoły, ułatwia lub utrudnia powstanie norm grupowych, powinna rozładowywać napięcia społeczne
§ uczniowie powinni wyznawać podobny system wartości i postępować wg podobnych norm
§ powinien zachęcać do współpracy i wprowadzać kontrolowaną rywalizację
§ uczniowie powinni mieć wpływ na wybór i kształt wykonywanych zadań, jednak musza istnieć rozsądne granice
§ należy uszanować strukturę społeczną klasy, traktować ją tak aby nie utrudniała skutecznego kierowania klasą
§ konfrontacja z uczniem- nauczyciel musi przedstawić racjonalną argumentację, ważne jest by nie poniżyć ucznia
o czynności nauczania (wzorce reakcji podczas lekcji)
· umiarkowana i rozumna swoboda w posługiwaniu się podręcznikami i programami nauczania; n-el kieruje lekcją i odpowiada za nią
· kierownicza rola nauczyciela wobec ucznia, dążenie do partnerstwa musi mieć pewne granice
· najbardziej efektywny jest styl nauczania ukierunkowany na wywołanie uczenia się przewidzianych wartości, umiejętności i wiadomości
· żeby uczyć skutecznie, trzeba zachować właściwy poziom dyscypliny
· najskuteczniejsze nauczanie łączy strony intelektualną, emocjonalną i wolicjonalną
· lekcja składa się z ciągu zadań stawianych przez nauczyciela, pytania powinny zachęcać do wnioskowania, porównywania i tłumaczenia
· każde zachowanie nauczyciela wywołuje efekty wychowawcze, choćby niezamierzone (np. wygląd, sposób mówienia, wybór wiadomości)
· poważne błędy popełnione w trakcie uczenia się lub spostrzeżone w wynikach uczenia się powinny być prostowane, a ich przyczyny usuwane; informacja zwrotna jako sposób prostowania błędów(uczeń wykonuje zadanie-nauczyciel to sprawdza informując ucznia o jakości wykonanej pracy i wskazując co i jak należy poprawić-uczeń realizuje te wskazówki- nauczyciel ponownie sprawdza czy uczeń poprawił pracę dobrze, w razie potrzeby wydaje dalsze wskazówki)
· wybitny nauczyciel posiada przynajmniej jeden wyrazisty, a korzystny rys osobowości pedagogicznej; nie należy szukać wzorców, ale nadawać własnej osobowości pożądany kształt
o warunków zewnętrznych
· są to przede wszystkim czas, przestrzeń i sprzęty, na które n-el nie ma wpływu
· podstawowe zasady dotyczące warunków zewnętrznych:
§ niesprzyjające warunki (hałas, ciasnota, duchota) powodują zmęczenie uczniów- sposób: przeplatanie zadań trudnych łatwymi
§ brak czasu powinien skłonić do skrócenia materiału nauczania lub rezygnacji z niektórych celów
§ brak czasu na osiągnięcie celów- zreorganizowanie materiału nauczania
§ liczebność klasy zbliża się do 30 uczniów- n-el musi staranniej wzbudzać zainteresowanie lekcją
§ wzmożone zainteresowanie lekcją- wprowadzenie technicznych środków nauczania
§ zagospodarowanie przestrzeni klasy i materialne obudowanie lekcji sprzyja podnoszeniu wyników nauczania, jednak nie należy projektować lekcji tak by za wszelką cenę użyć dostępnego środka
§ zagospodarowanie przestrzeni klasy ma wpływ na procesy społeczne w klasie
§ możliwość odwołanie się do informacji (np. poprzez Internet) pomniejsza autorytet nauczyciela, który przestaje być głównym doradcą ucznia
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:15, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
9. Pojęcie wychowania i jego cechy
· Czym jest wychowanie?
· czynnik kształtujący człowieka
· brak jednej, konkretnej definicji
· przykładowy podział wychowania:
· węższe: skupia się na kształtowaniu charakteru stałej, silnej i samodzielnej jednostki; wola skierowana na cele moralne; sprzyja przeżyciom emocjonalnym i kreowaniu właściwych postaw społecznych
· szerokie: zawiera wyżej wymieniony zestaw cech i dodatkowo skupia się na rozwoju umysłowym
· definicja Antoniny Guryckiej dla pedagogiki:
· dynamiczny i złożony układ oddziaływań wywołujących zmiany w osobowości człowieka
· definicja Emila Durkheim’a:
· wychowanie jako oddziaływanie pokolenia dorosłego na to, które jeszcze nie dojrzało do życia społecznego
· definicja Jana Szczepańskiego:
· kształtowanie osobowości w ramach stosunku wychowawczego wychowawcy i wychowanka według ideału wychowawczego
· definicja Wolfganga Brzezinki:
· działanie, poprzez które ludzie chcą trwale udoskonalić układy dyspozycji psychicznych między nimi
· definicja Romana Schulza:
· aktywność człowieka zorientowana na osiągnięcie stałych zmian w osobowości
· definicja Heliodora Muszyńskiego:
· sterowanie procesami socjalizacyjno-inkulturacyjnymi oraz uczenie się jednostek podporządkowania celom kształtowania określonych dyspozycji osobowościowych
· pozostałe definicje – charakter technologiczny i celościowy
· celowe sterowanie procesem uczenia się
· oddziaływanie na rozwój osobowości
· działanie wywierające na człowieka określony wpływ
· dorastanie do zadań
· kierowanie rozwojem
· cztery grupy podziałowe konkretnych kryteriów wg Stefana Kunowskiego:
1. definicje prakseologiczne - oddziaływanie wychowawców na wychowanków
2. definicje ewolucyjne– samorzutny rozwój wychowanka na podstawie nabytych doświadczeń
3. definicje sytuacyjne – kluczowe stają się uwarunkowanie środowiskowe
4. definicje adaptacyjne – wychowanek musi się przystosować do wymagań i oczekiwań społecznych
· cztery definicje wychowania wg Katarzyny Olbrycht:
1. kształtowanie cech kierunkowych
2. świadome kształtowanie osobowości wychowanka zgodnie z przyjętym ideałem
3. świadome wywieranie wpływu na drugiego człowieka
4. oddziaływanie na człowieka łącznie z socjalizacją i inkulturacja
· ingerencja w rozwój dziecka:
· naturaliści: respekt dla wychowania spontanicznego (interwencja pośrednia)
· socjologiści: uwypuklenie zewnętrznego oddziaływania na wychowanka (interwencja bezpośrednia)
· wychowanie przy biernej postawie wychowanka jest zazwyczaj procesem mało skutecznym; dzieci należy aktywizować
· wychowawca musi pamiętać, że nie ma pełnej kontroli nad procesem wychowania; jego obowiązki to przede wszystkim:
· wchodzenie w relacje partnerskie z dziećmi
· towarzyszenie w radościach i smutkach
· szczere rozmowy
· wspomaganie drzemiących w wychowankach możliwości
· dodawanie odwagi, mobilizowanie do aktywności
· wychowankowie sami muszą dokonywać trudnych wyborów, trzeba im jednak pomóc w zdobywaniu wiedzy
· sytuacje szczególne, w których wychowanek powinien znaleźć oparcie w wychowawcy:
· proces wzrastania jednostki w społeczną świadomość gatunku
· proces zdobywania przez jednostkę doświadczeń
· pomaganie w rozwoju i realizowaniu własnych możliwości
· dorastanie do zadań
· proces urzeczywistniania swojego człowieczeństwa
· dwa sposoby wychowania (nieco rozmyte, przeplatane innymi metodami)
· dyrektywny - realizowanie uprzednio zaplanowanych zmian w osobowości
· drugi - polega na partnerstwie i wspomaganiu wychowanków w kierowaniu własnym rozwojem
· socjalizacja (Emile Durkheim, 1910r.)
· kształtowanie osobowości społecznej, nabywanie społecznej dojrzałości i umiejętności społecznych pozwalających zaadaptować się do społeczeństwa.
· wchodzenie w kulturę (inkulturacja)
· integruje jednostkę z grupą, adaptując ją do obowiązującego stylu myślenia
· .jednostka ulega (bądź przeciwstawia się) wpływom środowiska, tu szczególnie podatne są dzieci i młodzież
· część wpływu środowiska wprowadzająca jednostkę w życia społeczne, uczy norm, wzorców zachowań, kultury i czyni zdolną do pełnienia ról w społeczeństwie.
· proces rozwoju społecznego będący efektem spontanicznych oddziaływań społeczeństwa
· fazy procesu socjalizacji:
· pierwsza to faza przygotowawcza- 2-3 lata, naturalnym środowiskiem dziecka jest rodzina i dom
· druga faza to wiek przedszkolny- do głosu dochodzi wpływ środowiska rówieśniczego
· faza trzecia to wiek szkolny - wpływ ten rozciąga się na szkołę
· kolejne fazy to nieustanne rozszerzanie środowiska kosztem rodziny
· inkulturacja (Herskovits)
· główny mechanizm socjalizacji
· proces uczenia się kultury; przejmowanie przez człowieka dziedzictwa kulturowego poprzednich pokoleń
· zasady współżycia w danej zbiorowości
· wyznaczające, obowiązujące zachowania
· Odgrywa rolę w kształtowaniu osobowości
· Głównym nośnikiem jest mowa
· Socjalizacja a inkulturacja
· bardzo cienka granica między tymi pojęciami
· obie wprowadzają człowieka w życie społeczne
· wychowanie jest rodzajem tych dwóch procesów (Górnewicz)
· jednak różni je od wychowania fakt, że sa procesami nieintencjonalnymi, niekierowanymi i niesterowalnymi
· proces ciągły
· wychowanie, socjalizacja i inkulturacja wzajemnie się uzupełniają
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
MUNIEK666
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 20
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DNO PIEKŁA
|
| Wysłany: Śro 15:15, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
10. Cele wychowania
· Rozumienie celu wychowania
· pożądane i oczekiwane zmiany, jakie pod wpływem respektowania odpowiednich metod, środków i warunków kształtują się w osobowości wychowanków w postaci poglądów, postaw, nawyków oraz innych cech osobowości
· zmiany związane z poznawaniem świata, ludzi i wartości oraz formowaniem stosunku wychowanka do świata i ludzi, jego przekonań i postaw, systemu wartości i celu życia
· wyraz określonych wartości, w imię których wychowanie jest głoszone
· cele są często równoznaczne z powszechnie uznawanymi wartościami- wobec tego istnieją:
· formalne cele wychowania (instytucjonalne) np. w szkole i placówkach opiekuńczo- wychowawczych
· nieformalne cele wychowania (własne) np. w naturalnym środowisku wychowawczym, w rodzinie
· Klasyfikacja celów wychowania:
· kreatywne (typu „wywołać, ukształtować” np. nowe zainteresowanie, przekonanie)
· optymalizujące ( typu „zwiększyć , wzmóc, poszerzyć” np. wrażliwość, zaangażowanie)
· minimalizujące ( typu „osłabić, ograniczyć” np. agresję)
· korekcyjne (typu „przekształcić, zmienić np. postawę, przekonania)
· Cele wychowania uzasadniamy poprzez:
· wykazywanie ich zgodności z wartościami uniwersalnymi i powszechnie przyjętymi (prawda, dobro i piękno)
· poszukiwanie ich podobieństw do norm moralnych lub zbieżności z nimi; rodzaje norm moralnych:
· w obronie biologicznego istnienia (nie zabijaj)
· w obronie niezależności, tj. wolności w sensie braku przymusu zewnętrznego i jako dobra osobistego
· w obronie godności
· w obronie prywatności
· służące potrzebie zaufania, (jak normy: nie kłam i nie kradnij)
· strzegące sprawiedliwości
· wobec konfliktów społecznych w wymiarze międzyosobniczym i międzygrupowym
· tzw. cnoty miękkie, tj. normy dotyczące takich wartości jak miłość bliźniego, życzliwość powszechna
· Kontrowersje wokół celów wychowania:
· brak precyzyjnego odróżnienia celów wychowania od wartości
· zbytnia ogólność w ich formowaniu
· często są wieloznaczne
· zbyt duża ilość celów, gdyż ciężko wybrać najważniejsze; naczelne powinny być te które odpowiadają wartościom neutralnym
· aby wychowanie było jak najbardziej naturalne, wychowanek musi uznać proponowane mu cele za dobre i wartościowe (zarzut antypedagogiki)
· konteksty, pomagające rozróżnić:
o normę- gdy eksponuje konieczność pełnienia powinności wobec innych i samego siebie
o wartość- gdy pragnie się podkreślić wysoką ocenę czegoś lub kogoś
o cel- gdy pragnie się wskazać na spodziewane efekty pracy wychowawczej
· koncepcja celów (zadań) wg Wolfganga Brezinki:
· aspekt rozwojowy (biologiczny): chronienie przed nadmiarem stresów i frustracji, zapewnienie poczuca bezpieczeństwa, dobrego samopoczucia i zdrowia psychicznego
· aspekt społeczny: przystosowane wychowanków do warunków i sytuacji, w jakiej wypadnie im żyć i pracować
· aspekt kulturalny: umożliwianie przyswajania materialnego i duchowego dorobku ludzkości, by wychowankowie wzbogacali wewnętrznie swą osobowość
· aspekt religijny: wprowadzenie w wartościowe życie i pomoc w znalezieniu sensu własnej egzystencji
· każdy z tych aspektów jest integralną częścią procesu wychowania, gdyż ogólnym celem jest zdatność fizyczna, duchowa i społeczna wychowanków
· cechy które powinny być rozwijane w wychowaniu rodzinnym:
· Zaufanie do życia i świata
· Gotowości do kierowania się instynktem samozachowawczym
· Rozsądne rozumienie świata i siebie samego
· Kultura serca- emocje, wnętrze człowieka
· Samodyscypliny łącznie z pracą nad sobą czy samowychowaniem
· Cele wychowania w świetle trzech nurtów w moralności:
· nurt mądrości życiowej
o nacisk na konieczność przynoszenia ulgi w ludzkim cierpieniu
o główny cel- asekurowanie się przed cierpieniem
o cenione są głownie wartości duchowe, takie jak wiedza czystość sumienia
o do rzeczy materialnych nie należy się przywiązywać- można je stracić
· nurt perfekcjonistyczny
o troska o własną doskonałość
o walka ze skłonnościami, samodoskonalenie się
· nurt społeczny
o postawa nacechowana wrażliwością na krzywdę społeczną
o zaangażowanie się w pomnażaniu dobra wspólnego
o wartości: altruizm, miłość, odpowiedzialność, tolerancja
· Cele godne preferencji:
o wspomaganie dzieci i młodzieży w ich rozwoju społeczno-moralnym, umożliwianie samodzielnego kierowania rozwojem i zapewnienie niezbędnego wsparcia
o dwutorowość oddziaływań wychowawczych- samowychowanie wychowanków połączone proporcjonalnie z oddziaływaniem z zewnątrz; tu zakłada się uwewnętrznienie takich wartości jak:
o Altruizm
o Tolerancja
o Poczucie odpowiedzialności
o Wolność
o Sprawiedliwość
· Cel nigdy nie może pozostawać w sprzeczności z wartościami ogólnoludzkimi
· Preferowane powinny być przynajmniej niektóre cechy osobowości przypisywane w psychologii humanistycznej osobie w pełni rozwiniętej
· naczelny nakaz moralny wg., którego nawet najbardziej szlachetny cel nie uświęca środków
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Ewka
Studentka
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 38
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kalisz
|
| Wysłany: Śro 16:39, 03 Cze 2009 Temat postu: |
|
|
Pedagogika jako nauka o edukacji. –zajmuje się procesem edukacji, istnieją kryteria odróżniające naukę od innych dziedzin zorg. działal. społ.: 1.własny przedmiot badań(przed. badań jest praktyka edukacji, np. działanie instytucji edukac.,stosunki międzyludz. panujące w tych instytucjach, zmiany zachodzące w psychice osób poddawanych zmianom edukacyjnym, stosowane metody eduk., stosowane środki dydakt.; pedagogika istnieje niezależnie od intencji i działań uczonych, natomiast zadaniem uczonych jest opisywanie tej praktyki i wyjaśnienie jej rezultatów.,2. własny system pojęciowy, o dojrzałości danej dyscypliny nauki decyduje system pojęć jakim się ona posługuje;w pedagogice nie wszystkie pojęcia są precyzyjne;nie zawsze też panuje zgodność co do ich znaczenia(przez to że pedagog. jest dyscyplina mloda;bada zjawiska, które SA scisle ze soba powiazane;nawet zachodza na siebie zakresami znaczeniowymi;pedag. bada zjawiska ktiore nie zawsze można bezpoś. zaobserwowac)3.własne metody badań; pedagodzy obserwuja fakty w swiecie edukacji i obserwacje swoje uogólniają lub odnosza do kontekstu;w I przypadku stosują metody ilościowe do określania ogólnych tendencji, np. osiągnięcia dydakt. z matematyki uczniow liceum; pozwalają one opisac i wyjaśnić związek pomuiedzy zjawiskami;w II przyp. są to metody jakościowe do opisywania zjawisk , ich przebiegu w kontekstach działania konkretnych podmiotów;pozwalaja one zrozumiec uwarunkowania konkretnych praktyk edukacyjnych;4.własne teorie opisujące i wyjaśniające przedmiot badań- badanie tzn. opisywanie, wyjaśnianie i rozumienie praktyki eduk. prowadzi w konsekwencji do budowania jej teorii, czyli jej poznawczych i symbolicznych reprezentacji(złożone one są z twierdzen ogolnych; pozwalaja przynajmniej w pewnym stopniu przewidywac praktyke edukacyjna).
7 kryteriów porządkujących dziedziny pedagogiki. 1. kryt. celów działalności edukac., cele mogą dot. różnych aspektow osobowości człowieka; celem eduk. może być kasztaltowanie postaw systemu norm moralnych i wartości;tym obszarem zajmuje się subdyscyplina pedagog. nazywana teoria wychowania; celem może być również przekazywanie wiedzy i kształtowanie roznego rodzaju umiejętności w zakresie określonych działań prakt., ale także rozw. prob.. teoret.;tym obszarem zajmuje się teoria nauczania(dydaktyka); w której obrebie wyroznia się jeszcze tzw.dydaktyki szczegółowe(przedmiotowe lub metodyki) 2.kryt. metodologiczne zgodnie z nim można wyodrębnić 2 obszary problemow o zróżnicowanym stopniu ogólności;I-obejmuje probl. odnoszące się do samej pedagogiki jako nauki oraz do uwarunkowan procesow i czynności eduk.(ma to charakter ogolny),do tego obszaru zaliczamy subdyscypliny: -pedag. ogolna wraz z metodologia i hist. wychow.; -pedagogika: obejmuje problemy b.szczegolowe, dot. społ. uwarunkowan, procesow i czynności eduk., w tym oddziaływań roznych środowisk wychow. i socjalizac.,3. kryt. rozwojowe: wg niego można uszeregowac kolejno subdyscypliny pedagog. odpowiadające roznym okresom i etapom zycia człowieka, poddawanego oddziaływaniom edukac.,w ten sposób można wyroznic: -pedag. wieku przedszkolnego;-p.wieku. wczesnoszkolnego; -p. dzieci i młodzieży; -p.doroslych(andragogike); -p. osob w podeszłym wieku(geragogike).4.kryt. zaburzen rozwojowych człowieka: wg niego zostala wyrozniona pedał. specjalna ze wszystkimi dyscyplinami szczegółowymi:-oligofrenopedagogika(pedał. osob z niepelnospr. intelekt.,) –tyflopedagogika(pedał. osob niewidomych i niedowidzących), -surdopedagogika(ped. osob głuchych i niedosł.)-rewalidacyjna (lecznicza, rehabilitacyjna, przywracajaca do zdrowia);-resocjalizacyjna(dzieci, młodzież-niedostosowani społ.) 5.kryt.instytucjonalne: wg niegowyroznia się dziedziny szczegółowe pedał. w zależności od typu instytucji, w których prowadzona jest działalność eduk.,w ten sposób wyroznia się: -ped. przedszkolna –ped.szkolna –ped. szkoly wyższej; 6.kryt. problemowe: subdyscypliny ped. wyroznia się ze względu na typ problematyki eduk.,która się one zajmuja.np jeśli jest to problemat. systemow eduk. w kraju i na swiecie mowimy o ped. porównawczej,jeśli zas SA to problemy zawodu nauczyciela mowimy o pedeutologii 7.kryt. dziedzin działalności ludzkiej: to kryterium nawiazuje do rodzajow działalności człowieka:-ped. opiekuncza- ped. pracy socjalnej –ped. terapeutyczna –ped. wychowawcza – ped. czasu wolnego;
Podstawowe pojęcia w pedagogice: edukacja: ogół oddziaływań służących formowaniu się zdolności życiowych człowieka;ogol oddziaływań oznacza oddziaływania zarówno instytucjonalne i nieinstytucjonalne,indywidualne i zbiorowe,swiadome i nieswiadomw,systematyczne i niesystematyczne,zaplanowane i spontaniczne.Zmienianie,rozwijanie oznacza tu przekształcenia dokonujące się w osobowości jednostki poddawanej oddziaływaniom edukacyjnym zgodnie z przyjętymi celami. zdolności życiowe człowieka: dotycza roznych obszarow jego funkcjonowania intelektualnego,emocjonal.,interpersonalnego,motywacyjnego,fizycznego. wychowanie jest to swiadome i celowe dzialanie ped. zmierzające do osiągnięcia względnie stalych skutkow(zmian rozwojowych) w osobowości wychowanka.kształcenie jest to system działań zmierzających do tego, aby uczącej się jednostce umożliwić poznanie swiata i przygotowac ja do zmieniania owego swiata oraz do kształtowania wlasnej osobowości; uczenie się jest procesem nabywania względnie trwałych zmian w szeroko rozumianym zachowaniu(wiadomościach, umiejętnościach,nawykach)w toku bezp. i posr. poznawania rzeczywistości(doświadczenia i cw.) nauczanie jest to proces kierowania uczeniem się uczniow w toku planowanej pracy nauczyciela z nimi; system oświatowo-wychowawczy jest to ogol odpowiednio powiazanych ze soba placowek i instytucji kształcenia i wychowania;
Koncepcja strefy najbliższego rozwoju Lwa S. Wygotskiego. Wygotski doszedł do tej koncepcji analizując krytycznie metode testow jako miernikow poziomu rozwoju dziecka.w metodzie testow daje się dziecku do rozw. szereg zadan o wzrastającym poziomie trudności wystandaryzowanych na poszczególne lata zycia, w ten sposób okresla się wiek umysłowy dziecka;przy czym przyjmuje się ze wskaźnikiem rozwoju umysłowego SA wyłącznie samodzielne rozw.; metoda testow bada strefe aktualnego rozwoju dziecka,która obejmuje te procesy i f. psych. ,które już się rozwinęły i które umożliwiają dziecku rozw. zadan testowych;określenie aktualnego rozwoju ma niewielkie znaczenie dla procesu zaufania,ponieważ nauczanie może spełniać jedynie f. utrwalenia i udoskonalenia rozwiniętych już f. psych. poprzez ich cwiczenie;jest to zatemnauczanie zorientowane na już zakończony cykl rozwojowy,ale dziecko może wykonac określone zadania jeśli ktos bardziej kompetentny(dorosły lub rówieśnik) udzieli mu pomocy,badając to, co dziecko jest zdolne wykonac samodzielnie badamy jego „rozwoj z dnia wczorajszego”badając to co dziecko jest zdolne wykonac przy czyjejs pomocy,we współpracy z kims bardziej kompetentnym określamy „jutro rozwoju” dziecka. określimy tym samym obszar dojrzewających f. psych. które w najbliższym czasie (stadium rozwoju) powinny przynieść owoce.obszar niedojrzałych jeszcze lecz dopiero dojrzewających procesow psych. stanowi SNR dziecka.
Przykład jak można określić SNR dwojga dzieci 8-letnich o identycznym wieku umysłowym. tzn dzieci które rozw. samodzielnie zad. o takim samym stopniu trudności,który odpowiada standaryzowanemu wiekowi 8lat.okreslamy w ten sposób rzeczywisty poziom ich rozwoju umysłowego;nastepnie dalszymi zadaniami staramy się dociec na ile dzieci te zdolne sa do rozw. zadan wykraczających poza granice standardu 8 lat. Strategie ułatwiające dziecku właściwe rozw. problemu: 1.demonstrujemy dziecku jak należy rozw. zad. i obserwujemy czy potrafi ono naśladując dany wzor rozw. je. 2.zaczynamy rozw. zad. prosimy dziecko aby je dokończyło. 3. polecamy dziecku rozw. zad. wykraczające poza granice jego wieku umysł. we współpracy z drugim, bardziej rozw. dzieckiem; 4.wyjasniamy rozw. zadania. 5. stawiamy naprowadzające pyt. 6. dzielimy zad. na czesci; || postępując w ten sposób stwierdzamy ze jedno dziecko rozw. we współpracy zad. przewidziane na 12 lat; oznacza to ze SNR przewyzsza jego wiek umysłowy az o 4 lata;II dziecko jest w stanie poradzic sobie tylko z zad. na 9 lat; oznacza to ze jego SNR obejmuje tylko 1 rok; Wniosek: podobieństwo miedzy dziecmi ogranicza się do obszaru dojrzalych funkcji, pod względem funkcji dojrzewających I dziecko przewyzsza drugie 4.krotnie.
Określenie SNR ma ogromne znaczenie dla nauczania, bo w procesie rozwoju psych. występują tzw. okresy sensytywne czyli okresy w których nauczanie danego przedmiotu, danych wiadomości lub nawykow jest najszybsze i najskuteczniejsze.aby nauczanie moglo przynieść najlepsze rezultaty należy najpierw określić dolna granice czasu w którym należy podjąć odpowiednie oddziaływanie eduk. z punktu widzenia rozwoju dziecka istnieje także gorna granica optymalnego okresu nauczania(np. 2-letniego dziecka nie będziemy uczyc pisania).
Tradycyjne ujęcia związku między nauczaniem i wychowaniem a rozwojem.
a) koncepcje skrajne- uwydatniaja priorytet 1 z procesow albo rozwoju albo nauczania i wychowania; wyróżniamy tu: -koncepcje natywistyczne, wywodza się z tradycji filozof. racjonalizmu,zapoczątkowanej przez Platona,a kontynuowanej m.in.przez Kartezjusza.Platon uważał ze istnieja wrodzone idee,które determinuja sposób przyswajania wiedzy przez jednostke.konc. natyw. uznaja priorytet rozwoju;wg ich przedstawicieli przebieg rozwoju indywidualnego i jego granice sa wyznaczone właść. wrodzonymi, które ujawniaja się w miare dojrzewania organizmu i osiagania przez jednostke kolejnych stadiow rozwojowych, nauczanie i wychowanie powinny być dostosowane do okresu rozwoju dziecka i do jego wrodzonych możliwości-jeśli np. dziecko ujawnianiski poziom inteligencji to niewiele będzie można je nauczyc. nauczanie i wychowanie powinny być dostosowane do naturalnego biegu rozwoju, tzn. ze proby nauczenia dziecka czegos co przekracza aktualne stadium jego rozwoju umysłowego będą bezskuteczne. -koncepcje empiryczne, uznaja priorytet nauczania, wywodza się z tradycji filozof. empiryzmu,(F. Bacon, John Lock)- umysł jako niezapisana tablica, stopniowa zapisywana przez doświadczenie.wg zwolennikow tej koncepcji uczenie się nadaje kierunek rozwojowy;poza nielicznymi odruchami bezwarunkowymi dziecko nie dysponuje zadnymi gotowymi wrodzonymi reakcjami.jego zachowanie jest nabyte w drodze uczenia się i utrwalone za pomoca odpowiednich wzmocnien.do koncepcji empirycznych zaliczamy:koncepcje behawiorystyczne,które podporządkowały procesy rozwoju procesom uczenia się, a nawet utożsamiły rozwoj z uczeniem się i nabywaniem nawykow.do koncepcji empirycznych zaliczamy także teorie powstale pod wpływem socjologii,które za najważniejszy czynnik rozwoju uznaja środowisko społeczne.
b) koncepcje umiarkowane-dążą do ukazania wzajemnej zależności obu procesow albo na zasadzie równorzędności albo jeśli nawet 1 z nich uważają za dominujący to nie neguja roli drugiego; przykł.kon.um. jest teoria konwergencji W Sterna.jest to proba pogodzenia wczesniej przedstawionych koncepcji.Stern uważał, ze dyspozycje psych. SA zdeterminowane genetycznie,ale ich rozwoj zalezy od wpływów środowiska,w którym człowiek zyje.dopiero pod wpływem środowiska wrodzone zadatki aktualizuja się i przekształcają w trwale właściwości psych.
Motywacja do uczenia się w toku nauczania. Motywacja jest to sila pobudzajaca do dzialania ukierunkowujące je i organizujaca. jest to proces psych., wewn., na motywacje sklada się wiele poj. motywow, czyli motywacja to zespol motywow,które ukierunkowuja dzialanie.Motywy to prawdopodobne przyczyny(powody) obserwowanego zachowania,niektóre z motywow takie jak glod wywodza się z biol. popędów organizmu. Inne,takie jak altruizm SA wyuczone w wyniku społ. doświadczeń.jeszcze inne np.,. dzialanie z checi zemsty lub ciekawość maja korzenie zarówno biol. jak i spol. Motywację charakteryzują: 1.wzbudzenie energii(wskaźniki obiektywne-fizjologiczne:tetno,cisnienie,adrenalina)i wskaźniki subiektywne(uczucia).2. ukierunkowanie wysilku na określony cel 3.selektywne(wybiorcze)zwracanie uwagi na bodzce istotne i mniejsza wrażliwość na bodzce nieistotne;4.polaczenie poj. zachowan w ciag, w sekwencje zachowan,czasami złożony i długotrwały;5.wytrwale kontynuowanie czynności dopóki nie zostana zmienione warunki które zapoczątkowały.Motywy to prawdopodobne przyczyny naszego zachowania.
Wg Leona Niebrzydowskiego motywami szkolnego uczenia są: -bezinteresowna potrzeba zdobywania wiedzy –zainteresowanie zdobywana wiedza;-ambicja;-plany i dazenia życiowe uczniow;-przekonanie o praktycznej przydatności zdobywanej wiedzy.
Czynniki zewnętrzne mające wpływa na motywacje do nauki: -osobowosc nauczyciela;-ocena szkolna;-kary i nagrody;-sytuacja rodzinna dziecka;
Zasady motywowania uczniów do nauki: 1. Oczekuj od uczniow ze potrafia opanowac przekazywana im wiedze;mogą uzyskac dobre wyniki,ze stac ich na sukces.okazuj uczniom wiare w ich możliwości, prezentuj wobec nich pozytywne nastawienie. R.Rosenthal i L.Jacobson wykazali, ze istnieje tzw. efekt samospełniającej się przepowiedni, proroctwa albo efekt Pigmaliona.Autorzy eksperymentu zadali sobie pyt: czy rzeczywiście niektórzy uczniowie uzyskuja slabe wyniki, bo nauczyciele wlasnie tego się po nich spodziewaja;jeśli tak, to podwyższenie oczekiwan ze strony nauczyciela powinno pozytywnie wpłynąć na uczniow. Zbadano 6 klas i stwierdzono, ze uczniowie o których nauczyciele myśleli ze maja w sobie szczególny potencjal intelektualny rzeczywiście poczynili znaczace postepy i w tescie na inteligencje uzyskali od 15 do 27 pkt na koniec roku szkolnego w porównaniu z początkiem roku; 2. nie ulegaj raz wytworzonemu obrazowi, uczucia, szczególnie jeśli ów obraz jest negatywny.dostosuj swoje wymagania do możliwości uczniow.badz wymagający i konsekwentny,ale pamiętaj jednoczesnie ze twoje wymagania nie mogą zbyt mocno wykraczac poza to na co uczniow stac. 3. akceptuj bledy, bo blad jest naturalnym zjawiskiem w procesie nauczania. w sensie psychol. proces uczenia się polega na eliminowaniu liczby popełnianych bledow,Az do całkowitego ich braku.lek przed pomylka często blokuje spontaniczność i aktywność uczniow. 4. staraj się czesciej stosowac oceny pozytywne niż negatywne(w uzasadnionych przypadkach)oceny negatywne powinny być przykra ostatecznością. ocena negatywna obniza motywacje ucznia do nauki. 5. czesciej okazuj uznanie i chwal uczniow,natomiast bądź powściągliwy w wyglaszaniu nagan i krytyki.pochwala musi być precyzyjna i poparta konkretami.nie należy nadużywać pochwal. 6.pokazuj uczniom wzory godne naśladowania,uswiadamiaj im z kogo powinni brac przykład,zadbaj aby atmosfere niezdrowej rywalizacji zastępować atmosfera współpracy, bo ona bardziej motywuje do pracy. 7.jesli chcesz motywujaco wpłynąć na uczniow sam musisz być wysoko zmotywowany!
Czynności agresywne polegaja na zamierzonym, swiadomym wyrzadzaniu szkody,czynieniu krzywdy,powodowaniu bolu,czyli na postepowaniu niezgodnym z normami zycia spol. Agresywnym nazywamy takie zachowanie, które ma na celu wyrządzenie szkody lub przykrości innej osobie. Agresja to stosowanie przemocy w relacjach interpersonalnych.
Formy agresji. 1.agresja fizyczna- czyli bezpośrednie zadawanie bolu innym osobom(bicie, kopanie,gryzienie) lub niszczenie przedmiotow; 2.agresja werbalna-(slowna) np. wyszydzanie, wysmiewanie, wyzwiska,obelgi, inwektywy, przezywanie, obmawianie, intrygowanie, plotkowanie, oczernianie, duszenie, wyrywanie paznokci;
Koncepcje agresji. 1. agresja jako poped biol. uwarunkowany genetycznie i ukształtowany w procesie ewolucji, 2. agresja jako reakcja na frustracje; frustracja jest to ujawnienie dazenia przez pewne bodzce(przeszkody) zewn. lub wewn.(brak wiedzy,umiejętności).poniewaz dazenia człowieka oraz dzialania zmierzające do osiągnięcia pewnych celow wynikaja z niezaspokojonych potrzeb,dlatego możemy mowic o frustracji potrzeb. 3. agresja jako zachowanie nabyte w drodze uczenia się: a)obserwacyjnego-modelowania: zachowanie agresywne a nawet okrutne można wywołać u osoby która nie ma najmniejszych podstaw, być czuc się skrzywdzona a po prostu miala okazje obserwowac agresywne zachowanie innej osoby; b)warunkowania instrumentalnego.
Eksperyment Bandury z 1961r.: najbardziej skutecznymi modelami zachowan agresywnych sa osoby dorosle występujące wobec dziecka w roli opiekunow, mające dla dziecka wysoki status, z którymi dziecko jest emocjonalnie związane i które maja możliwość nagrodzenia dziecka. takimi osobami sa przede wszystkim rodzice. ci ludzie którzy stosuja kary fizyczne wobec dziecka, w rzeczywistości ucza je tych zachowan, które staraja się wyeliminowac; Bandura i Walters stwierdzili ze większość młodzieży agresywnej pochodzi z rodzin, gdzie rodzice sami sa agresywni. karza swoje dzieci ograniczeniem przywilejow a jednoczesnie zachęcają dziecko do agresji poza domem; ponadto wystepuje brak związku emocjonalnego miedzy rodzicami a dzieckiem; dzieci nie omawiaja z rodzicami swoich problemow; nie prosza rodzicow o rade i nie okazuja im pozytywnych uczuc; Środki masowego przekazu, szczególnie media wizualnie uczą agresji. –dzieci zapamiętują wiecej tresci agresywnych niż nieagresywnych; -jest zwiazek miedzy oglądaniem przemocy w dzieciństwie, szczególnie w wieku 7-9 lat a natężeniem zachowan agresywnych w wieku dorastania; -przejmowanie agresywnych wzrocow zachowania jest szybkie i trwale wówczas gdy dzieci spostrzegaja pokazywane zdarzenia jako realistyczne- filmy akcji, wojenne; -po wielokrotnym obejrzeniu scen przemocy dzieci zdaja się przyzwyczajac do niej(mniejsze doznanie emocjonalne niż na początku); może to być niebezpieczne dla osobowości dziecka;
Zachowanie agresywne może być nabyte w drodze warunkowania instrumentalnego. jeśli dziecko ma okazje doświadczyć ze agresywne zachowanie jest skutecznym srodkiem prowadzacym do celu wówczas utrwalaja się one w repertuarze zachowan dziecka i sa stosowane w odpowiednich okolicznościach; instrumentalny charakter maja tez zachowania agresywne podejmowane w celu zdobycia uznania w oczach kolegow lub zwrócenia na siebie uwagi dorosłych.
Czynniki sprzyjające agresji: przeludnienie, halas, wysoka temperatura, anonimowość-wlasna anonimowość zmniejsza szanse otrzymania zarówno nagrody za dzialanie pożyteczne społ jak i kary za zachowanie antyspoł., osoba nie boi się dezaprobaty społ. i nie musi podporządkowywać się normom społ.; brak reakcji osob zewn na popelniana przez dziecko agresje; ślepe poslyuszenstwo wobec autorytetu, człowiek przestaje być kims, kto sam kieruje swoim postępowaniem; a zaczyna zachowywac się zgodnie ze scenariuszem opracowanym przez kogos innego; normy w grupie; dehumanizacja stosunkow międzyludzkich, zamiana relacji z ja-ty na ja-to.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
|
|
|
 |
|
